"Zamek Hazmburk, Czechy Północne"

Autor:
Zamek Hazmburk stoi na wzniesieniu, należącym do łańcucha górskiego o nazwie Czeskie Średniogórze, w północnych Czechach. Pobliskie miasta to Litomerice i Roudnice nad Labem.

Według kroniki Dalimila (pierwszej kroniki napisanej w języku czeskim, na pocz. XIV wieku), na stożkowatym wzniesieniu, już w IX wieku istniało grodzisko słowiańskie.

Zaś wczesnogotycki zamek powstał w XIII wieku. Był on nazywany wówczas Klapy. W 1335 roku zamek przeszedł w ręce czeskiego rodu Zająców., którzy dokonali jego rozbudowy, m.in. też o podgrodzie. Zamek otrzymał nową nazwę Hasenburk, później przekształconą w Hazmburk. Nazwa zaczerpnięta została z języka niemieckiego – „Hase” to zając, również takowy znajdował się w herbie rodu Zająców.

Zamek Hazmburk z oddali...

Czarna Wieża...

Biała wieża...







Widok z Białej Wieży...


Na szczycie wzniesienia...

Czeskie Średniogórze...




Stożkowate wzniesienia...

W czasie wojen husyckich zamek nie został zdobyty ani uszkodzony. Już w końcu XV w. stracił on na znaczeniu, zaś w 1586 roku był już wzmiankowany jako pusty.

Do dziś najlepiej zachowały się dwie wieże: niższa, okrągła zwana Czarną i wyższa, prostokątna, zwana Białą. Nazwy ich pochodzą stąd, że Biała została zbudowana z jasnego piaskowca, a Czarna z ciemnego bazaltu. Możemy podziwiać dziś także fragmenty trzech bram, budynków mieszkalnych, muru obronnego, i oczywiście niesamowite krajobrazy ze szczytu góry.

Panoramy obejmują liczne wzniesienia przypominające wyglądem stożki wulkaniczne. Są one niemałą atrakcją Czeskiego Średniogórza, gdyż takie nie występują nigdzie indziej w Czechach. Przy dobrej pogodzie widać widać też np. ruinę zamku Koštalov.

Ania.
Źródło – „Za strašidly na hrady a zamky” – P. David, V. Soukup.

Komentarze

Jacek Kw. pisze…
Witam.
Aniu, kolejne niesamowite miejsce prezentujesz. Na prawdę super. :-)
Bardzo klimatyczne...
A jakie krajobrazy..., prawie jak na Lanzarote (wulkany) ;-)
Pozdrawiam serdecznie
6 marca 2012 20:31
wkraj pisze…
Bardzo lubię zamki, Czeskie szczególnie. Ten jest bardzo malowniczo jest położony. Troszkę przypomina nasz w Chęcinach.
Pozdrawiam
6 marca 2012 23:16
ZielonaMila pisze…
Fantastyczne miejsce, piękne krajobrazy. Pozdrawiam
7 marca 2012 18:01
Ania27 pisze…
Cześć Jacek:) Dzięki:)Okolice Czeskiego Śródgórza są właśnie takie piękne i bogate w liczne zabytki, naprawdę warto się tam wybrać! I niedaleko jest stąd do Czeskiej Szwajcari! Sama bym chętnie jeszcze raz pojechała! Jest jeszcze tam tyle do odkrycia!
Pozdrawiam serdecznie, Ania.
8 marca 2012 09:07
Ania27 pisze…
Witaj! Ja też bardzo lubię czeskie zamki, niegdyś je namiętnie odwiedzałam, wszystkie które mi się udało spotkać na mojej drodze. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś wrócę do tej pasji.
Część niestety w czasach, gdy nie miałam jeszcze cyfrówki! Pozdrawiam serdecznie, Ania.
8 marca 2012 09:11
Ania27 pisze…
Witaj! Takie tam są właśnie urocze krajobrazy, w tym Czeskim Śródgórzu... Warto odwiedzić tamte strony! POzdrawiam, Ania.
8 marca 2012 09:12
Meg pisze…
...istotnie nie sposób nie zgodzić mi się z opinią poprzedników...Oglądając Twoje piękne migawki zdjęciowe dostrzegam, że warte jest na pewno zobaczenia "na żywo"...może kiedyś...

Serdeczności!
18 marca 2012 14:14
Ania27 pisze…
Witaj Meg, zamek jest wyjątkowy, warto go obejrzeć na własne oczy:) Robi duże wrażenie, wznosząc się majestatycznie ponad całą okolicą... Pozdrawiam serdecznie, Ania.
19 marca 2012 21:05
Prześlij komentarz

Znajdź hotel, apartament lub dom do wynajęcia

 

Popularne artykuły

„Zima w Adršpašskich Skalach, Czechy”

Adršpašskie Skaly to część Adršpašsko-Teplickich Skal. Są one położone kilkanaście km od polsko-czeskiej granicy (Golińsk-Starostin), w miejscowości Adršpach. To skalne miasto jest czynne przez cały rok. Latem można również uczestniczyć w rejsie po jeziorku, na terenie rezerwatu są różne formy skalne o oryginalnych nazwach, np. Głowa Cukru, Kochankowie, Starosta i Starościna, itp. oraz Szmaragdowe Jeziorko. Warto dodać , że w 1770 roku skalne miasto odwiedził pisarz i poeta niemiecki Johann Wolfgang Goethe. Do skał można się dostać autem, autobusem, ale także pociągiem, który często kursuje od granicznej stacji w Mezimesti. A stacyjka znajduje się tuż przy wejściu do skalnego miasta. Zamarznięty wodospad... Schody do jeziorka... Ania.

„Wioska Ślężan i cmentarzysko kurhanowe w Będkowicach sprzed około 1200 lat”

We wsi Będkowice, na najniższych stokach Ślęży znajduje się odtworzona prastara osada Ślężan i cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wejścia do grodu strzegą trzy drewniane rzeźby wojowników… Dziś możemy podziwiać drewnianą bramę wejściową i dwie odtworzone chaty z wioski Ślężan. Są też stare tablice kamienne zebrane w dwóch miejscach, z terenu góry Ślęży bądź innych grodzisk w Polsce, np. Bolesławiec – ruina grodu, czy Wały Śląskie… Są one już dzisiaj obrośnięte mchem, a niektóre nawet połamane… Informują o istnieniu innych grodów bądź np. rzeźb kultowych na Ślęży. Jest tez drewniana wiata i kilka tablic na temat wioski… Około 300 metrów za wioską Ślężan, znajduje się, w lesie, zachowane cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wytyczona, wąska ścieżka (czarny szlak archeologiczny – z misiem) prowadzi nas pośród słabo widocznych stożków kurhanowych, gdzie składano spalone szczątki… Również przy czerwonym szlaku archeologicznym, czyli przy głównej, leśnej drodze możemy obej

„Srebrną Drogą na Wielką Sowę”

Fioletowy szlak, czyli o wyjątkowo niespotykanym kolorze, wiedzie od Przełęczy Walimskiej, prawie na szczyt Wielkiej Sowy, jednak nieopodal niej zakręca w dół, w stronę Przełęczy Sokolej. Dlatego my skręciliśmy tu w stronę szlaku żółtego prowadzącego z Małej Sowy na Wielką Sowę i łącząc się z nim, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy. Warto dodać, że cała ta trasa jest bardzo okrężna, za to łagodna w podejściu, bez żadnych większych wzniesień. Jest też piękna widokowo.

Tajemnicza góra Ślęża

„TAJEMNICZA GÓRA ŚLĘŻA” „Najstarsze ślady osadnictwa wokół Ślęży…” Najstarsze ślady bytności na górze Ślęży pochodzą z młodszej epoki kamienia (neolitu). Pozostawiły je plemiona tzw. kultury pucharów lejowatych (3000-1700 r. p.n.e.). Znaleziskami z tego okresu jest na przykład figurka przedstawiająca barana z Jordanowa, związana najprawdopodobniej z kultem bóstw w zwierzęcej postaci. Człowiek z tamtego okresu zajmował się uprawą roli, myślistwem, łowiectwem i hodowlą zwierząt. Lepił z gliny naczynia, czasem pięknie ozdobione. Wiadomo, że w Jordanowie wydobywano wówczas nefryt, z którego wyrabiano siekierki i topory, zaś na pobliskiej Raduni eksploatowano serpentyn w tym samym celu. Na szczycie Raduni udało się odnaleźć toporek kamienny z tamtych czasów.

Pomóż w utrzymaniu naszego bloga :)

Postaw mi kawę na buycoffee.to