„Zimowy las na Ślęży”

Autor:

Kilka dni temu wybrałam się na krótką wycieczkę na Ślężę. Ponieważ miałam niewiele czasu aby złapać powrotnego busa, z Przełęczy Tąpadła udałam się całkiem zaśnieżoną, asfaltową drogą w kierunku SulistrowiczekJ Droga była biała, las wokół też, a całkowita cisza wokół, była zakłócana tylko niekiedy szmerem nadjeżdżających powolutku aut… O ile pamiętam góra zawsze jakoś „hałasuje”, czy to wiosną, latem czy jesienią… A tu nic, tylko biało i taka głucha cisza… co też miało swój urok… Na zdjęciach jest właśnie ta droga i las wokół niej…

Ania.




















Komentarze

novogorodec pisze…
На лыжах катались?
28 lutego 2013 03:33
wkraj pisze…
Niedawno w ramach relaksu wszedłem na Kopę Biskupią. Było jak u Ciebie - cicho i spokojnie. Ładnie oddałaś ten nastrój na swoich zdjęciach.
Pozdrawiam.
28 lutego 2013 20:09
Jacek Kw. pisze…
Ja właśnie chodzenie zimą po górach zacząłem od wejścia zimowego na Ślężę.... :-)
Wcześniej twierdziłem, że chodzienie w zimie po górach to nie dla mnie :-)
Pozdrawiam.
4 marca 2013 15:23
Ania27 pisze…
Dzięki. Wczoraj byłam przejazdem znowu na Ślęży, nie było już połowy tej pokrywy śnieżnej, zapewne idzie już wiosna!!!

A na Kopie Biskupiej byłam kiedyś latem, piękne miejsce i widoki z wieży widokowej też! Zimą musi być urocza:) Pozdrawiam:)
4 marca 2013 15:52
Ania27 pisze…
Ja chyba spróbuję dopiero kolejną zimą zdobyć Ślężę:) Mam to w planie na bank. Na twoich zdjęciach prezentuje się ona wspaniale...
Pozdrawiam:)
8 marca 2013 10:52
Prześlij komentarz

Znajdź hotel, apartament lub dom do wynajęcia

 

Popularne artykuły

„Zima w Adršpašskich Skalach, Czechy”

Adršpašskie Skaly to część Adršpašsko-Teplickich Skal. Są one położone kilkanaście km od polsko-czeskiej granicy (Golińsk-Starostin), w miejscowości Adršpach. To skalne miasto jest czynne przez cały rok. Latem można również uczestniczyć w rejsie po jeziorku, na terenie rezerwatu są różne formy skalne o oryginalnych nazwach, np. Głowa Cukru, Kochankowie, Starosta i Starościna, itp. oraz Szmaragdowe Jeziorko. Warto dodać , że w 1770 roku skalne miasto odwiedził pisarz i poeta niemiecki Johann Wolfgang Goethe. Do skał można się dostać autem, autobusem, ale także pociągiem, który często kursuje od granicznej stacji w Mezimesti. A stacyjka znajduje się tuż przy wejściu do skalnego miasta. Zamarznięty wodospad... Schody do jeziorka... Ania.

„Wioska Ślężan i cmentarzysko kurhanowe w Będkowicach sprzed około 1200 lat”

We wsi Będkowice, na najniższych stokach Ślęży znajduje się odtworzona prastara osada Ślężan i cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wejścia do grodu strzegą trzy drewniane rzeźby wojowników… Dziś możemy podziwiać drewnianą bramę wejściową i dwie odtworzone chaty z wioski Ślężan. Są też stare tablice kamienne zebrane w dwóch miejscach, z terenu góry Ślęży bądź innych grodzisk w Polsce, np. Bolesławiec – ruina grodu, czy Wały Śląskie… Są one już dzisiaj obrośnięte mchem, a niektóre nawet połamane… Informują o istnieniu innych grodów bądź np. rzeźb kultowych na Ślęży. Jest tez drewniana wiata i kilka tablic na temat wioski… Około 300 metrów za wioską Ślężan, znajduje się, w lesie, zachowane cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wytyczona, wąska ścieżka (czarny szlak archeologiczny – z misiem) prowadzi nas pośród słabo widocznych stożków kurhanowych, gdzie składano spalone szczątki… Również przy czerwonym szlaku archeologicznym, czyli przy głównej, leśnej drodze możemy obej

„Srebrną Drogą na Wielką Sowę”

Fioletowy szlak, czyli o wyjątkowo niespotykanym kolorze, wiedzie od Przełęczy Walimskiej, prawie na szczyt Wielkiej Sowy, jednak nieopodal niej zakręca w dół, w stronę Przełęczy Sokolej. Dlatego my skręciliśmy tu w stronę szlaku żółtego prowadzącego z Małej Sowy na Wielką Sowę i łącząc się z nim, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy. Warto dodać, że cała ta trasa jest bardzo okrężna, za to łagodna w podejściu, bez żadnych większych wzniesień. Jest też piękna widokowo.

Tajemnicza góra Ślęża

„TAJEMNICZA GÓRA ŚLĘŻA” „Najstarsze ślady osadnictwa wokół Ślęży…” Najstarsze ślady bytności na górze Ślęży pochodzą z młodszej epoki kamienia (neolitu). Pozostawiły je plemiona tzw. kultury pucharów lejowatych (3000-1700 r. p.n.e.). Znaleziskami z tego okresu jest na przykład figurka przedstawiająca barana z Jordanowa, związana najprawdopodobniej z kultem bóstw w zwierzęcej postaci. Człowiek z tamtego okresu zajmował się uprawą roli, myślistwem, łowiectwem i hodowlą zwierząt. Lepił z gliny naczynia, czasem pięknie ozdobione. Wiadomo, że w Jordanowie wydobywano wówczas nefryt, z którego wyrabiano siekierki i topory, zaś na pobliskiej Raduni eksploatowano serpentyn w tym samym celu. Na szczycie Raduni udało się odnaleźć toporek kamienny z tamtych czasów.

Pomóż w utrzymaniu naszego bloga :)

Postaw mi kawę na buycoffee.to