„Szczyrbskie Jezioro w Tatrach Wysokich, Słowacja”

Autor:
W lecie ubiegłego roku wybrałam się na kilka dni na Słowację. Celem wyprawy był Liptowski Mikułasz, który leży w sercu pięknej krainy historyczno-geograficznej zwanej Liptowem.  Liptów jest też otoczony przez pasma górskie: Tatr Wysokich, Tatr Zachodnich, Gór Choczańskich, Wielkiej Fatry i Niżnych Tatr. Znajduje się tu oczywiście mnóstwo atrakcyjnych, górskich szlaków turystycznych, ale obszar jest również bogaty w pamiątki historyczne. Jest tu też bardzo dobrze zorganizowana sieć połączeń kolejowych.

I właśnie dzięki połączeniu kolejowemu dotarłam pewnego dnia do miejscowości Štrba, skąd pojechałam dalej kolejką zębatą stromo pod górę, do miejscowości położonej na wysokości 1315-1385 m n.p.m, o tej samej nazwie, co jezioro, czyli Szczyrbskie Jezioro - Štrbske Pleso. Warto dodać, że stacja kolejki zębatej w Štrbie znajduje się piętro wyżej niż zwykłej kolei i wystarczy wejść po schodach wewnątrz dworca, aby ukazał się nam ukryty peron kolejki zębatej.

 Peron kolejki zębatej w Strbie...
 Widoki z okien wagonu kolejki zębatej...




 Na peronie w Strbskim Plesie...

Tory kolejki zębatej...
 Po lewej kolej elektryczna a po prawej zębata...


 Nad Szczyrbskim Jeziorem...








 















 Z powrotem w Strbie, na peronie:)

Po drodze coraz to bardziej wyłaniały się niesamowite widoki na Tatry Wysokie i na to, co pozostawało za nami w tyle, w dolinach… Na trasie jest tylko jedna stacja pośrednia o nazwie Tatransky Lieskovec…

A gdy znalazłam się na stacji końcowej w Štrbskim Plesie, zobaczyłam, że dociera tu z drugiej strony jeszcze kolejka elektryczna. Jej trasa prowadzi przez Stary Smokovec do miasta Poprad.

Štrbske Pleso to oczywiście miejscowość turystyczna, znajduje się tu mnóstwo hoteli, restauracji i barów. Aby dojść do Jeziora Szczyrbskiego od stacji kolejki, wystarczy 15-minutowy spacer. Jednak widoki, jakie nam się ukażą po tej chwili, powinny wprawić w zachwyt każdego.

Szczyrbskie Jezioro, po słowacku Štrbske Pleso, to drugie największe jezioro na Słowacji po Wielkim Stawie Hińczowym, i jest położone w Tatrach Wysokich, na wysokości 1346 m n.p.m.  Ma ono powierzchnię prawie 20 ha. Nad jego brzegami wznoszą się rozmaite hotele, a dookoła jeziora prowadzi ścieżka, którą można obejść jezioro w mniej więcej 45 minut. Ja właśnie tak zrobiłam i widoki te są ujęte na moich zdjęciach. Warto dodać, że wokół jeziora występuje przeważnie roślinność torfowiskowa i kosodrzewina.

Ania.
Źródło – Wikipedia.




Komentarze

wkraj pisze…
Ja tam dotarłem samochodem, szkoda, że nie wiedziałem o tej kolejce. Lubię jazdę pociągiem, a tu jeszcze tak malownicza trasa. Bardzo ładne zdjęcia.
Pozdrawiam.
1 sierpnia 2016 20:49
makroman pisze…
To w ogóle bardzo ciekawe miejsca, a co najważniejsze nie ma tam znanych z polskich miejscowości turystycznych straganów z chińskim badziewiem.
Okolice Mikulasza znam nieźle, to w końcu kraina Janosika.
3 sierpnia 2016 10:35
Meg pisze…
...kolejne piękne miejsce...czy ja tam kiedyś zawędruję?
Serdeczności :)
3 sierpnia 2016 14:53
Marcelina pisze…
Jeżeli tylko się chce można tam pojechać. ja pragnę tego z całego serca, ponieważ nie byłam jeszcze po stronie słowackiej. Nocleg będę miała jak zwykle jak w Poroninie, ale chyba na wyprawę na Słowację będę musiała spać w jakimś schronisku.
29 listopada 2016 13:49
Prześlij komentarz

Znajdź hotel, apartament lub dom do wynajęcia

 

Popularne artykuły

„Zima w Adršpašskich Skalach, Czechy”

Adršpašskie Skaly to część Adršpašsko-Teplickich Skal. Są one położone kilkanaście km od polsko-czeskiej granicy (Golińsk-Starostin), w miejscowości Adršpach. To skalne miasto jest czynne przez cały rok. Latem można również uczestniczyć w rejsie po jeziorku, na terenie rezerwatu są różne formy skalne o oryginalnych nazwach, np. Głowa Cukru, Kochankowie, Starosta i Starościna, itp. oraz Szmaragdowe Jeziorko. Warto dodać , że w 1770 roku skalne miasto odwiedził pisarz i poeta niemiecki Johann Wolfgang Goethe. Do skał można się dostać autem, autobusem, ale także pociągiem, który często kursuje od granicznej stacji w Mezimesti. A stacyjka znajduje się tuż przy wejściu do skalnego miasta. Zamarznięty wodospad... Schody do jeziorka... Ania.

„Wioska Ślężan i cmentarzysko kurhanowe w Będkowicach sprzed około 1200 lat”

We wsi Będkowice, na najniższych stokach Ślęży znajduje się odtworzona prastara osada Ślężan i cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wejścia do grodu strzegą trzy drewniane rzeźby wojowników… Dziś możemy podziwiać drewnianą bramę wejściową i dwie odtworzone chaty z wioski Ślężan. Są też stare tablice kamienne zebrane w dwóch miejscach, z terenu góry Ślęży bądź innych grodzisk w Polsce, np. Bolesławiec – ruina grodu, czy Wały Śląskie… Są one już dzisiaj obrośnięte mchem, a niektóre nawet połamane… Informują o istnieniu innych grodów bądź np. rzeźb kultowych na Ślęży. Jest tez drewniana wiata i kilka tablic na temat wioski… Około 300 metrów za wioską Ślężan, znajduje się, w lesie, zachowane cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wytyczona, wąska ścieżka (czarny szlak archeologiczny – z misiem) prowadzi nas pośród słabo widocznych stożków kurhanowych, gdzie składano spalone szczątki… Również przy czerwonym szlaku archeologicznym, czyli przy głównej, leśnej drodze możemy obej

„Srebrną Drogą na Wielką Sowę”

Fioletowy szlak, czyli o wyjątkowo niespotykanym kolorze, wiedzie od Przełęczy Walimskiej, prawie na szczyt Wielkiej Sowy, jednak nieopodal niej zakręca w dół, w stronę Przełęczy Sokolej. Dlatego my skręciliśmy tu w stronę szlaku żółtego prowadzącego z Małej Sowy na Wielką Sowę i łącząc się z nim, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy. Warto dodać, że cała ta trasa jest bardzo okrężna, za to łagodna w podejściu, bez żadnych większych wzniesień. Jest też piękna widokowo.

Tajemnicza góra Ślęża

„TAJEMNICZA GÓRA ŚLĘŻA” „Najstarsze ślady osadnictwa wokół Ślęży…” Najstarsze ślady bytności na górze Ślęży pochodzą z młodszej epoki kamienia (neolitu). Pozostawiły je plemiona tzw. kultury pucharów lejowatych (3000-1700 r. p.n.e.). Znaleziskami z tego okresu jest na przykład figurka przedstawiająca barana z Jordanowa, związana najprawdopodobniej z kultem bóstw w zwierzęcej postaci. Człowiek z tamtego okresu zajmował się uprawą roli, myślistwem, łowiectwem i hodowlą zwierząt. Lepił z gliny naczynia, czasem pięknie ozdobione. Wiadomo, że w Jordanowie wydobywano wówczas nefryt, z którego wyrabiano siekierki i topory, zaś na pobliskiej Raduni eksploatowano serpentyn w tym samym celu. Na szczycie Raduni udało się odnaleźć toporek kamienny z tamtych czasów.

Pomóż w utrzymaniu naszego bloga :)

Postaw mi kawę na buycoffee.to