„Park im. Króla Jana III Sobieskiego w Wałbrzychu”

Autor:
Będąc w Wałbrzychu, postanowiłam udać się w miejsce, w które chciałam już przyjść od dawna. Jest to Park im. Króla Jana III Sobieskiego, który znajduje się na sporej górze wznoszącej się ponad starym miastem. Park ten wznosi się właściwie na trzech wzgórzach: Wzgórzu Schillera (508 m n.p.m.), na którym zbudowano w 1908 roku dzisiejszą Harcówkę, Wzgórze Parkowe (dawne Wzgórze Szubieniczne) (510 m n.p.m.), na którym dawno temu wieszano skazańców oraz Wzgórze Goethego (508 m n.p.m.). Cała parkowa góra jest poprzecinana licznymi ścieżkami, dlatego można schodzić ją całą różnymi trasami. Mnóstwo tu spacerowiczów, rowerzystów, biegaczy czy turystów.

 Dom Turysty PTTK Harcówka...
 Panorama na stare miasto w Wałbrzychu...
 Harcówka...



 Punkt widokowy z lornetką...

 Stara pocztówka...


W parku...
 Drugi punkt widokowy...



 Skwer w parku...
  Za drzewami stoliki do gry w szachy i chińczyka...
 Wiewiórka...


Jest to bardzo ciekawe miejsce, gdyż znajdziemy tu punkty widokowe, z których ja miałam okazję znaleźć się na dwóch. Jest też wcześniej wspomniana Harcówka, czyli stare schronisko turystyczne. Dziś w Domu Turystycznym Harcówka możemy znaleźć noclegi i restaurację. Sam budynek pochodzi z 1908 roku, w 1911 roku otworzono tu restaurację i udostępniono noclegi. Po drugiej wojnie światowej, w 1947 roku schronisko przejął Związek Harcerstwa Polskiego i wówczas schronisko otrzymało swoją obecną nazwę – Harcówka. W 1962 roku Harcówkę przejął PTTK w Wałbrzychu. Z pod Domu Turysty Harcówka możemy też podziwiać wspaniały widok na stare miasto w Wałbrzychu, jeszcze lepszy widok ujrzymy, gdy wejdziemy kilka metrów wyżej po schodach, gdzie jest punkt widokowy z lornetką.

Następnie udałam się w stronę drugiego punktu widokowego, który znajduje się kilkaset metrów dalej, po przeciwnej stronie góry. Stąd zobaczyłam kolejną panoramę Wałbrzycha. W drodze powrotnej minęłam jeszcze skwer, na którym były liczne ławki oraz 4 stoły, przygotowane do gry w szachy i w chińczyka. Mignęły mi jeszcze dwie wiewiórki na drzewach… Park jest bardzo ładny i zadbany, dużo tu ciszy i prawdziwego spokojuJ Na pewno jest dobrym miejscem odpoczynku od miejskiego zgiełku dla mieszkańców Wałbrzycha...

Ania.

Źródło – Wikipedia.


Komentarze

makroman pisze…
Świetne miejsce! Ta Harcówka bardzo mi się spodobała, moje klimaty!
28 czerwca 2017 13:22
wkraj pisze…
Urokliwe miejsce z ładnymi punktami widokowymi.
Pozdrawiam.
1 lipca 2017 13:56
Prześlij komentarz

Znajdź hotel, apartament lub dom do wynajęcia

 

Popularne artykuły

„Zima w Adršpašskich Skalach, Czechy”

Adršpašskie Skaly to część Adršpašsko-Teplickich Skal. Są one położone kilkanaście km od polsko-czeskiej granicy (Golińsk-Starostin), w miejscowości Adršpach. To skalne miasto jest czynne przez cały rok. Latem można również uczestniczyć w rejsie po jeziorku, na terenie rezerwatu są różne formy skalne o oryginalnych nazwach, np. Głowa Cukru, Kochankowie, Starosta i Starościna, itp. oraz Szmaragdowe Jeziorko. Warto dodać , że w 1770 roku skalne miasto odwiedził pisarz i poeta niemiecki Johann Wolfgang Goethe. Do skał można się dostać autem, autobusem, ale także pociągiem, który często kursuje od granicznej stacji w Mezimesti. A stacyjka znajduje się tuż przy wejściu do skalnego miasta. Zamarznięty wodospad... Schody do jeziorka... Ania.

„Wioska Ślężan i cmentarzysko kurhanowe w Będkowicach sprzed około 1200 lat”

We wsi Będkowice, na najniższych stokach Ślęży znajduje się odtworzona prastara osada Ślężan i cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wejścia do grodu strzegą trzy drewniane rzeźby wojowników… Dziś możemy podziwiać drewnianą bramę wejściową i dwie odtworzone chaty z wioski Ślężan. Są też stare tablice kamienne zebrane w dwóch miejscach, z terenu góry Ślęży bądź innych grodzisk w Polsce, np. Bolesławiec – ruina grodu, czy Wały Śląskie… Są one już dzisiaj obrośnięte mchem, a niektóre nawet połamane… Informują o istnieniu innych grodów bądź np. rzeźb kultowych na Ślęży. Jest tez drewniana wiata i kilka tablic na temat wioski… Około 300 metrów za wioską Ślężan, znajduje się, w lesie, zachowane cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wytyczona, wąska ścieżka (czarny szlak archeologiczny – z misiem) prowadzi nas pośród słabo widocznych stożków kurhanowych, gdzie składano spalone szczątki… Również przy czerwonym szlaku archeologicznym, czyli przy głównej, leśnej drodze możemy obej

„Srebrną Drogą na Wielką Sowę”

Fioletowy szlak, czyli o wyjątkowo niespotykanym kolorze, wiedzie od Przełęczy Walimskiej, prawie na szczyt Wielkiej Sowy, jednak nieopodal niej zakręca w dół, w stronę Przełęczy Sokolej. Dlatego my skręciliśmy tu w stronę szlaku żółtego prowadzącego z Małej Sowy na Wielką Sowę i łącząc się z nim, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy. Warto dodać, że cała ta trasa jest bardzo okrężna, za to łagodna w podejściu, bez żadnych większych wzniesień. Jest też piękna widokowo.

Tajemnicza góra Ślęża

„TAJEMNICZA GÓRA ŚLĘŻA” „Najstarsze ślady osadnictwa wokół Ślęży…” Najstarsze ślady bytności na górze Ślęży pochodzą z młodszej epoki kamienia (neolitu). Pozostawiły je plemiona tzw. kultury pucharów lejowatych (3000-1700 r. p.n.e.). Znaleziskami z tego okresu jest na przykład figurka przedstawiająca barana z Jordanowa, związana najprawdopodobniej z kultem bóstw w zwierzęcej postaci. Człowiek z tamtego okresu zajmował się uprawą roli, myślistwem, łowiectwem i hodowlą zwierząt. Lepił z gliny naczynia, czasem pięknie ozdobione. Wiadomo, że w Jordanowie wydobywano wówczas nefryt, z którego wyrabiano siekierki i topory, zaś na pobliskiej Raduni eksploatowano serpentyn w tym samym celu. Na szczycie Raduni udało się odnaleźć toporek kamienny z tamtych czasów.

Pomóż w utrzymaniu naszego bloga :)

Postaw mi kawę na buycoffee.to