W miejscowości możemy podziwiać wielką atrakcję
– Leśny Rezerwat Przyrody Wodospad Wilczki, znajdujący się oczywiście na
terenie Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego. Sam wodospad ma wysokość 22 m, i jest
drugim najwyższym w Sudetach, po Wodospadzie Kamieńczyka w Szklarskiej Porębie.
Drugą wielką atrakcją jest „Ogród Bajek”, o
którym możemy się dowiedzieć więcej z tablicy:
Ogród
Bajek – leży na wysokości 780 m n.p.m. i zajmuje powierzchnię 0,23 ha. Został
założony po I wojnie światowej przez Izydora Kriestena – pracownika leśnego,
który tutaj wybudował sobie dom mieszkalny(przy wejściu widoczna piwnica i
fragment fundamentu) Ten wielki miłośnik przyrody tworzył swoje dzieło
przez około 20 lat. Z korzeni i gałęzi oraz kory drzew
powstawały baśniowe postacie, altany, domki, zamki, pałace wokół których
zasadził wiele ozdobnych krzewów i kwiatów. W końcu lat 60-tych pozostawały bez
opieki – ogród został poważnie zniszczony. W latach 1974-75 został odnowiony
przez harcerzy (hufiec Poznań). W latach 1981-85 bez opieki – zniszczony w 70
%. W 1985 r. przejęty przez ODDZ. PTTK – im. M. Orłowicza w Międzygórzu,
zostaje odnowiony. Rzeźby przedstawiające postacie baśniowe wykonał zasłużony
działacz turystyczny – rzeźbiarz – amator Jerzy Drążkowski. Ogród Bajek został
oddany do zwiedzania po remoncie 14 IX 1986.
Zarząd
Oddział PTTK w Międzygórzu.
W miejscowości spotykamy też dwa kościoły,
znajdujące się blisko siebie. Pierwszy to kościół św. Józefa z lat 1740-42,
rozbudowany w 1920 roku. To drewniana budowla salowa, z emporą wewnątrz, z
dwuspadowym dachem zwieńczonym niewielką wieżyczką (sygnaturką) pośrodku. Wewnątrz
jest bogate wyposażenie, np. drewniany ołtarz z 1740 roku, drewniana ambona z
przełomu XVIII/XIX wieku oraz drewniane rzeźby z około 1760 roku - autorstwa
Michała Klahra Młodszego.
Nieopodal na wzgórzu, spotykamy drugi neoromański,
kamienny kościółek. Jest to poewangelicka świątynia, zbudowana w 1911 roku. Ma
kwadratową wieżę i jest zwieńczona dwuspadowym dachem.
Bardzo malowniczo wkomponowuje się wraz z
pierwszym kościołem w otaczający krajobraz...
Warto dodać, że rozwój turystyczny tej nieznanej
wcześniej górskiej miejscowości nastąpił za czasów księżnej Marianny Orańskiej
w XIX wieku, która nadała Międzygórzu wiele letniskowych cech i przyczyniła się
do jej rozkwitu. Około 1840 roku zbudowano tu dzięki niej drewniane domy
gościnne dla pierwszych turystów, gospodę, a także stworzono romantyczny park z
fontanną wokół Wodospadu Wilczki. Powstały wtedy mostek nad progiem, schody i kładki
prowadzące do punktów widokowych. W 1858 roku zbudowano w Międzygórzu willę dla
Marianny Orańskiej w ludowym stylu tyrolskim, która miała stać się przykładem dla
nowego stylu budownictwa w Sudetach. Nadal powstawało coraz więcej pensjonatów
i gospód dla zachwyconych okolicznymi górami i klimatem wczasowiczów.
Dzisiaj możemy podziwiać w miejscowości wiele
starych, pięknych willi, niekiedy będących kiedyś pensjonatami...
Dziś możemy również przejść się Drogą
Marianny czy nabrać wody ze Źródła Marianny, gdyż wielu miejscom nadano z
wdzięczności dla jej pomocnej działalności takie nazwy miejscowe w tych górskich
stronach. Przyczyniła się ona bowiem również do powstania dróg w tych terenach
górskich, dbała o lasy, wybudowała 26 leśniczówek, tworzyła stawy rybne z
pstrągami, założyła hutę szkła w Stroniu Śląskim, oraz kamieniołomy marmuru w
pobliżu Stronia Śląskiego. Ludność, której pomagała, zaczęła ją nawet nazywać
Dobrą Panią…
Marianna Orańska była królewną
niderlandzką, żyła w latach 1810-1883, była właścicielką posiadłości na Ziemi
Kłodzkiej, części Gór Bialskich i Masywu Śnieżnika.
"Ogród Bajek"
Kościół poewangelicki...
Kościół św. Józefa w dolinie...
Kościół św. Józefa
Kapliczka w Siennej...
Na zdjęciach jest jeszcze kapliczka przydrożna na Przełęczy Puchaczówka w Siennej, jedna z wielu znajdujących się w tych okolicach… Sienna to wieś położona kilka km na północ od Międzygórza. Na drzwiach kapliczki możemy przeczytać wiersz, autorstwa J. Wolffa Raumnitza, jest to smutna legenda, dotycząca powstania kapliczki:
„Ona ci opowie o mrocznym czasie i zgryzocie,
O
zawierusze hulającej, cierpieniu i tęsknocie.
Dawno,
dawno temu, sto lat i więcej chyba,
Pewien
bohater młody raz po raz miecza dobywa.
Padają
od jego miecza jeden za drugim wrogowie,
A
w waleczności serca nie ma równego sobie,
Lecz
pewnej nocy ciemnej, gdy znów na warcie staje,
Tęsknota
za bliskimi wytchnienia mu nie daje.
Odkłada
na bok broń i w ciemną noc wyrywa,
W
dwunastej godzinie drogi pod dom swój przybywa.
Otwórz
żono kochana, czem prędzej otwórz wrota,
Zwyciężyła
ma do rodziny miłość i tęsknota.
Wtem
z izby głos dobiega pełen wesołości:
Ach
ojcze, drogi ojcze, znów jesteś na wolności!
Nie
mówcie o wolności, gdyż mi ona nie dana,
Lecz
chęć, by was ujrzeć, tak nieopisana!
Już
dnia następnego przyjdzie mu być żegnanym,
Przez
zrozpaczonych bliskich hen odprowadzanym.
A
nim się rozstaną w największym serca cierpieniu,
Złoży
zona obietnicę, zbudować pomnik na wzniesieniu.
Kapliczkę
niewielką, której czas nie skruszy,
Gdzie
wędrowiec strudzony przy Ojcze Nasz się wzruszy.
Nad
dezerterem, co w Kłodzku na śmierć został skazany,
Bo
żywot wśród najbliższych nie był mu pisany.”
Tekst – Ania, fot. Milena.
Źródło: Wikipedia i Słownik geografii
turystycznej Sudetów – Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie.
Komentarze