Zarys historii Wolina
U schyłku VI w. n.e. Słowianie przybywają nad rzekę Dziwnę i budują na wyspie osadę Wolin/Jumne. Zajmują się uprawą ziemi, sieją proso latem i wiosną, mają również dwie pory zbiorów. Mają drzewa jabłoni, gruszy i brzoskwiń. Chowają zwierzęta, łowią ryby i zajmują się rzemiosłem. W VIII wieku Wolinianie rozwijają handel i żeglugę morską. Wkrótce Wolin staje się ważnym ośrodkiem gospodarki i handlowej wymiany. W IX w. Wolin posiada już 70 grodów i 700 osad.
Według „Żywota św. Ansgara” w 850 r. Wolinian zaatakowała flota złożona z 21 łodzi wikingów duńskich, aby skutecznie złupić całą osadę. Według Jakuba Ibn Ibrahima około 965 r. Wolinianie posiadają potężne niezależne miasto nad Bałtykiem, wojują z Mieszkiem I zaś rządzi u nich starszyzna. W 967 r. Mieszko I włącza siłą gród w Wolinie i jemu przyległe terytorium do Państwa Piastów. I Wolin jest odtąd prężnym polskim portem. Mnóstwo towarów przepływa przez Wolin z Wielkopolski oraz Śląska. Niebawem Wolin staje się sławetny w całej Europie, a wzdłuż rzeki Dziwnej budowane są liczne grody-strażnice. Mieszkańcy Wolina wytwarzają ozdoby z bursztynu, wytwarzają artystyczne garncarstwo i działa tu stocznia budująca morskie statki. Port nie ma sobie równego i większego ośrodka w całej Europie. Zamieszkuje miasto ponad 8000 ludzi. Na Chramowym Wzgórzu jest sławna świątynia Trzygłowa. Według Adama z Bremy z 1074 r. Wolin zamieszkują również barbarzyńcy, Grecy, Sasi, jedynie nie wolno krzewić tam chrześcijaństwa, bo miasto wyznaje jeszcze wiarę pogańską. Chwali Wolinian jako uczciwy i gościnny lud w 1124 r. biskup Otton, w imieniu Bolesława Krzywoustego przybywa do Wolina i zaprowadza siłą chrześcijaństwo, niszcząc pogańską świątynię. W 1140 r. powstaje w Wolinie biskupstwo. W 1184/85 roku Wolin zostaje napadnięty przez Duńczyków i doszczętnie zniszczony. Wydarzenie to zakończyło czasy świetności Wolina.
Wikingowie z Jomsborga
Po zdobyciu Wolina przez Mieszka I w X w. około 970 r. król duński Harald Sinozęby wchodzi w układy z Wolinianami i buduje osadę w pobliżu Wolina (na Srebrnym Wzgórzu) i nazywa ją Jomsborgiem. Pierwszy jarl Jomsborga to Palnatoki, który rozpoczyna budowę portu dla 300 statków. Ambitni młodzi mężczyźni z Wolina mogli zaciągnąć się do armii wikingów, ale aby móc z nimi walczyć na morzach, muszą pokonać na śmierć przeciwnika w czasie ćwiczeń.
W 984 r. córka Mieszka I poślubia króla Szwecji Eryka, wkrótce Mieszko I przepędza Duńczyków z Jomsborga i uczyni kolejnym jarlem norweskiego wikinga Olafa Tryggvasona, którego docenia za męstwo i odwagę w walce z Duńczykami. W 986 r. ginie w walce o władzę, ze swoim synem Swenem Widłobrodym, król duński Haralad Sinozęby. Tymczasem Olaf Tryggvason najeżdża Norwegię usiłując pokonać jarla Haakona aby zdobyć koronę. Udaje mu się to i włada Norwegią przez 5 lat. Próbuje również zdobyć Jomsborg, ale koło wyspy Rugii (Rany) czeka na niego flota Danii, Szwecji i Polski; ginie on w największej bitwie wikingów, bitwie królów pod Svoldern (Zwłodziem). Późniejsze źródła milkną powoli na temat jomswikingów, którzy być może udali się na wyprawę krzyżową, może zostali w innej krainie… Jak głosi jedna legenda.
Źródło: „Pogańskie tajemnice Pomorza” Wrzesław Mechło
Ania
Komentarze