Relikty osady w Biskupinie (na Pałukach – historyczno-etnograficzna część Wielkopolski, województwo kujawsko-pomorskie) zostały odkryte w 1933 r. przez Walentego Szwejcera podczas jego wycieczki krajoznawczej po okolicy; to właśnie on podjął decyzję o pierwszych badaniach archeologicznych w Biskupinie. Wówczas wystawały tutaj ponad poziom wody tylko prastare drewniane bale.
Osada była założona na podmokłej wyspie; składała się z około stu domów ( 8x10 metrów) ustawionych w jedenastu rzędach. W każdym domostwie mieszkała rodzina złożona z około 10 osób. Razem 800-1000 osób. Przed osadą był drewniany pomost i brama wejściowa. Gród otaczał wał drewniano-ziemny oraz falochron.
Powstanie osady w Biskupinie datuje się na 2700 lat wstecz , czyli na VIII w p.n.e. Datę tą odkryto na podstawie wykopalisk archeologicznych, m.in. fragmentów porcelany z okresu halsztackiego. Najprawdopodobniej osada istniała zatem we wczesnej epoce żelaza: 700-400 r. p.n.e., gdy panowała tutaj kultura łużycka. Na podstawie badań odkryto, że drewno dębowe przeznaczone na budowę osady zostało ścięte w latach 747-722 p.n.e.
Gród zanikł najprawdopodobniej z powodu podniesienia się na stałe poziomu wód w jeziorze i uległ on całkowitemu podtopieniu. Możliwe również jest, że ludność z Biskupina wyeksploatowała cale środowisko wokół i musiała się przenieść gdzie indziej. Mniej prawdopodobne jest, że osadników napadło plemię Scytów, których groty strzał znaleziono również na terenie osady.
Mieszkańcy Biskupina zajmowali się: rolnictwem, rzemiosłem (garncarstwem i tkactwem), rybołówstwem i zbieractwem.
Źródło: „Biskupin i okolice” – Wiesław Zajączkowski
Ania
Komentarze
Serdeczności!