„Jesień w Szczawnie Zdroju, Dolny Śląsk”

Autor:
Szczawno Zdrój to uzdrowisko. Jest ono połączone zabudową miejską z Wałbrzychem, stanowią jednak dwa oddzielne miasta. Słynie z leczniczych wód mineralnych: występują tu szczawy wodorowo - węglanowo – sodowo – wapniowo - magnezowe.

Gdy przyjechałam do kurortu, była akurat złota, polska jesień. W tej szacie Szczawno Zdrój, a właściwie jego część uzdrowiskowa wyglądają naprawdę przepięknieJ Spacer rozpoczęłam na głównej ulicy, biegnącej przez Szczawno, dokąd można przyjechać autobusem miejskim z Wałbrzycha. Skręciłam w prawo, gdzie zaczął się deptak prowadzący prosto do części uzdrowiskowej. Po obu stronach ulicy pojawiły się kawiarnie, bary, restauracje i różne sklepy. Niebawem ujrzałam już bramę do samego serca kurortu, gdzie znajdziemy Pijalnię Wód Mineralnych, Teatr Zdrojowy, Krytą Halę Spacerową, Muszlę Koncertową, Herbaciarnię, Restaurację "Bohema" zaś wszystko to otoczone jest przez piękny Park Zdrojowy im. Henryka Wieniawskiego, z położoną na parkowym wzgórzu wieżą zegarową Anny. Przed bramą wejściową do uzdrowiska stoi nowy pomnik przedstawiający Henryka Wieniawskiego.

 Na deptaku, w stronę części uzdrowiskowej...


 Pomnik Henryka Wieniawskiego...

 Brama do części uzdrowiskowej...
 Jesień w kurorcie...


 Za drzewami - Herbaciarnia...






 Restauracja "Bohema"...
 Teatr Zdrojowy...
 Kryta Hala Spacerowa...








 Park Zdrojowy...







 Budynek Pijalni Wód Mineralnych...
 Kryta Hala Spacerowa...




 Pijalnia Wód Mineralnych...

 W Pijalni Wód Mineralnych...
 Zewnętrzny deptak...
 Kryta Hala Spacerowa widziana z drugiej strony...

 Teatr Zdrojowy, widziany z drugiego deptaku...

Pensjonaty i hotele:)

Gdy weszłam do części uzdrowiskowej, poczułam się jakbym weszła do innego świata niż miejski zgiełk, w którym dopiero co byłam. Dookoła słychać było tylko szum drzew, szelest spadających liści i ciche kroki przechadzających się kuracjuszy. Można tu odpocząć w spokoju na licznych ławkach, w Herbaciarni bądź w Restauracji "Bohema'. Na niewysokim wzgórzu znajduje się Park Zdrojowy, który podobnie jak Teatr Zdrojowy powstał w XIX wieku. Następnie poszłam jeszcze do Pijalni Wód Mineralnych, która została odbudowana w 1996 roku, po tragicznym pożarze z 1992 roku. Dzisiejsza Pijalnia stanowi wierną kopię poprzedniej. Następnie obeszłam budynki uzdrowiskowe z drugiej strony, gdzie także jest deptak, po drodze mijając jeszcze pensjonaty i hotele.


Ania.


Komentarze

wkraj pisze…
Bardzo miło wspominam nasz pobyt sprzed lat w tym uzdrowisku. Ma piękną salę spacerowa i dość dobrą w smaku wodę mineralną. Pięknie wygląda w jesiennych barwach. My dla odmiany byliśmy tam wczesną wiosną.
Pozdrawiam.
26 września 2018 19:40
Beskidnick pisze…
Nie cenię kurortów, ale cenię twoje wpisy. Pokazujesz miejsca które znam słabo albo zgoła wcale.
27 września 2018 14:14
Ania27 pisze…
Maciej Beskidnick - Dziękuję:)
30 września 2018 15:07
KoncioS pisze…
A ja, oprócz tych terenów, polecam zupełnie drugą, wschodnią część Polski. Nie tak dawno wróciliśmy z www.bacowkaradawa.pl/dla-dzieci/atrakcje i było naprawę cudownie. Po pierwsze - przepiękne tereny do spacerowania, również z dziećmi i z psiakiem. Po drugie - sam hotel zapewnia sporo atrakcji maluchom, więc mogliśmy z żona na spokojnie wypocząć. Chodziliśmy sobie wszyscy, zajmowaliśmy się sobą, mieliśmy czas na każdą aktywność i ulubione zajęcie. Naprawdę, jedne z piękniejszych urlopów, na jakich byłem od czasu urodzenia córy.
8 listopada 2021 00:50
Prześlij komentarz

Znajdź hotel, apartament lub dom do wynajęcia

 

Popularne artykuły

„Zima w Adršpašskich Skalach, Czechy”

Adršpašskie Skaly to część Adršpašsko-Teplickich Skal. Są one położone kilkanaście km od polsko-czeskiej granicy (Golińsk-Starostin), w miejscowości Adršpach. To skalne miasto jest czynne przez cały rok. Latem można również uczestniczyć w rejsie po jeziorku, na terenie rezerwatu są różne formy skalne o oryginalnych nazwach, np. Głowa Cukru, Kochankowie, Starosta i Starościna, itp. oraz Szmaragdowe Jeziorko. Warto dodać , że w 1770 roku skalne miasto odwiedził pisarz i poeta niemiecki Johann Wolfgang Goethe. Do skał można się dostać autem, autobusem, ale także pociągiem, który często kursuje od granicznej stacji w Mezimesti. A stacyjka znajduje się tuż przy wejściu do skalnego miasta. Zamarznięty wodospad... Schody do jeziorka... Ania.

„Wioska Ślężan i cmentarzysko kurhanowe w Będkowicach sprzed około 1200 lat”

We wsi Będkowice, na najniższych stokach Ślęży znajduje się odtworzona prastara osada Ślężan i cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wejścia do grodu strzegą trzy drewniane rzeźby wojowników… Dziś możemy podziwiać drewnianą bramę wejściową i dwie odtworzone chaty z wioski Ślężan. Są też stare tablice kamienne zebrane w dwóch miejscach, z terenu góry Ślęży bądź innych grodzisk w Polsce, np. Bolesławiec – ruina grodu, czy Wały Śląskie… Są one już dzisiaj obrośnięte mchem, a niektóre nawet połamane… Informują o istnieniu innych grodów bądź np. rzeźb kultowych na Ślęży. Jest tez drewniana wiata i kilka tablic na temat wioski… Około 300 metrów za wioską Ślężan, znajduje się, w lesie, zachowane cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wytyczona, wąska ścieżka (czarny szlak archeologiczny – z misiem) prowadzi nas pośród słabo widocznych stożków kurhanowych, gdzie składano spalone szczątki… Również przy czerwonym szlaku archeologicznym, czyli przy głównej, leśnej drodze możemy obej

„Srebrną Drogą na Wielką Sowę”

Fioletowy szlak, czyli o wyjątkowo niespotykanym kolorze, wiedzie od Przełęczy Walimskiej, prawie na szczyt Wielkiej Sowy, jednak nieopodal niej zakręca w dół, w stronę Przełęczy Sokolej. Dlatego my skręciliśmy tu w stronę szlaku żółtego prowadzącego z Małej Sowy na Wielką Sowę i łącząc się z nim, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy. Warto dodać, że cała ta trasa jest bardzo okrężna, za to łagodna w podejściu, bez żadnych większych wzniesień. Jest też piękna widokowo.

Tajemnicza góra Ślęża

„TAJEMNICZA GÓRA ŚLĘŻA” „Najstarsze ślady osadnictwa wokół Ślęży…” Najstarsze ślady bytności na górze Ślęży pochodzą z młodszej epoki kamienia (neolitu). Pozostawiły je plemiona tzw. kultury pucharów lejowatych (3000-1700 r. p.n.e.). Znaleziskami z tego okresu jest na przykład figurka przedstawiająca barana z Jordanowa, związana najprawdopodobniej z kultem bóstw w zwierzęcej postaci. Człowiek z tamtego okresu zajmował się uprawą roli, myślistwem, łowiectwem i hodowlą zwierząt. Lepił z gliny naczynia, czasem pięknie ozdobione. Wiadomo, że w Jordanowie wydobywano wówczas nefryt, z którego wyrabiano siekierki i topory, zaś na pobliskiej Raduni eksploatowano serpentyn w tym samym celu. Na szczycie Raduni udało się odnaleźć toporek kamienny z tamtych czasów.

Pomóż w utrzymaniu naszego bloga :)

Postaw mi kawę na buycoffee.to