Ruiny poranionej duszy - recenzja książki "Dobre dziecko" Romy Ligockiej

Autor:


Pamiętacie „Dziewczynkę w czerwonym płaszczyku” Romy Ligockiej? Jej debiut książkowy był prawdziwym bestsellerem w 2001 roku ( pierwszego wydania). Ten hit książkowy doczekał się kontynuacji. W 2012 roku autorka wydała „Dobre dziecko”, w którym dochodzi do głosu próba rozliczenia się z wojną, z Holocaustem.

Przede wszystkim Ligocka zabiera nas w świat emocji. Zaprasza do współodczuwania i wejścia w środek poranionej duszy. Jest w tym mistrzynią.

Mamy rok 1946. Trauma wojenna odcisnęła swoje piętno na narodzie żydowskim w ogóle. A w tej publikacji na planie pierwszym ukazane są problemy jednostek. Oto dwunastoletnia dziewczynka z matką zostają osamotnione. Próbują odzyskać siebie, swoją tożsamość. Posklejać rozbite wnętrze. Z każdym oddechem, trudów przybywa. Rozrachunek z przeszłością obnaża najbardziej osobiste odczucia głównej bohaterki.

Roma pozostaje sama ze swoimi lękami dorastania. Dziewczyna szybko uczy się odpowiedzialności. Jej wewnętrzne problemy schodzą na dalszy plan w obliczu załamania matki. Dobre dziecko robi wszystko, aby ocalić matkę od samozagłady.

Warto docenić umiejętnie wkomponowany „Pamiętnik Anny Abrahamerówny”(babci Romy), która w niesamowity sposób przedstawia swoją historię na tle malowniczego Krakowa lat dwudziestych.

Książka napisana jest prostym, ale pięknym i starannym językiem. Uzupełnienie stanowią zdjęcia i rysunki Romy, która oprócz pisania zajmuje się malarstwem.

Zachęcam do lektury i zatrzymania się nad poniższym cytatem z książki.

„Byłam tylko samotną dziewczynką w obcym świecie i chyba ciągle nią jestem. Dopiero jako dorosła kobieta zrozumiałam, że ta dziewczynka nie opuści mnie już nigdy”.



Komentarze

Prześlij komentarz

Znajdź hotel, apartament lub dom do wynajęcia

 

Popularne artykuły

„Zima w Adršpašskich Skalach, Czechy”

Adršpašskie Skaly to część Adršpašsko-Teplickich Skal. Są one położone kilkanaście km od polsko-czeskiej granicy (Golińsk-Starostin), w miejscowości Adršpach. To skalne miasto jest czynne przez cały rok. Latem można również uczestniczyć w rejsie po jeziorku, na terenie rezerwatu są różne formy skalne o oryginalnych nazwach, np. Głowa Cukru, Kochankowie, Starosta i Starościna, itp. oraz Szmaragdowe Jeziorko. Warto dodać , że w 1770 roku skalne miasto odwiedził pisarz i poeta niemiecki Johann Wolfgang Goethe. Do skał można się dostać autem, autobusem, ale także pociągiem, który często kursuje od granicznej stacji w Mezimesti. A stacyjka znajduje się tuż przy wejściu do skalnego miasta. Zamarznięty wodospad... Schody do jeziorka... Ania.

„Wioska Ślężan i cmentarzysko kurhanowe w Będkowicach sprzed około 1200 lat”

We wsi Będkowice, na najniższych stokach Ślęży znajduje się odtworzona prastara osada Ślężan i cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wejścia do grodu strzegą trzy drewniane rzeźby wojowników… Dziś możemy podziwiać drewnianą bramę wejściową i dwie odtworzone chaty z wioski Ślężan. Są też stare tablice kamienne zebrane w dwóch miejscach, z terenu góry Ślęży bądź innych grodzisk w Polsce, np. Bolesławiec – ruina grodu, czy Wały Śląskie… Są one już dzisiaj obrośnięte mchem, a niektóre nawet połamane… Informują o istnieniu innych grodów bądź np. rzeźb kultowych na Ślęży. Jest tez drewniana wiata i kilka tablic na temat wioski… Około 300 metrów za wioską Ślężan, znajduje się, w lesie, zachowane cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wytyczona, wąska ścieżka (czarny szlak archeologiczny – z misiem) prowadzi nas pośród słabo widocznych stożków kurhanowych, gdzie składano spalone szczątki… Również przy czerwonym szlaku archeologicznym, czyli przy głównej, leśnej drodze możemy obej

„Srebrną Drogą na Wielką Sowę”

Fioletowy szlak, czyli o wyjątkowo niespotykanym kolorze, wiedzie od Przełęczy Walimskiej, prawie na szczyt Wielkiej Sowy, jednak nieopodal niej zakręca w dół, w stronę Przełęczy Sokolej. Dlatego my skręciliśmy tu w stronę szlaku żółtego prowadzącego z Małej Sowy na Wielką Sowę i łącząc się z nim, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy. Warto dodać, że cała ta trasa jest bardzo okrężna, za to łagodna w podejściu, bez żadnych większych wzniesień. Jest też piękna widokowo.

Tajemnicza góra Ślęża

„TAJEMNICZA GÓRA ŚLĘŻA” „Najstarsze ślady osadnictwa wokół Ślęży…” Najstarsze ślady bytności na górze Ślęży pochodzą z młodszej epoki kamienia (neolitu). Pozostawiły je plemiona tzw. kultury pucharów lejowatych (3000-1700 r. p.n.e.). Znaleziskami z tego okresu jest na przykład figurka przedstawiająca barana z Jordanowa, związana najprawdopodobniej z kultem bóstw w zwierzęcej postaci. Człowiek z tamtego okresu zajmował się uprawą roli, myślistwem, łowiectwem i hodowlą zwierząt. Lepił z gliny naczynia, czasem pięknie ozdobione. Wiadomo, że w Jordanowie wydobywano wówczas nefryt, z którego wyrabiano siekierki i topory, zaś na pobliskiej Raduni eksploatowano serpentyn w tym samym celu. Na szczycie Raduni udało się odnaleźć toporek kamienny z tamtych czasów.

Pomóż w utrzymaniu naszego bloga :)

Postaw mi kawę na buycoffee.to