"Wrocław Leśnica - zamek, Park Leśnicki i kościół p.w. św. Jadwigi Śląskiej"

Autor:

Wiosną wybrałam się do Leśnicy, która dziś jest wrocławskim osiedlem lecz w minionych wiekach była oddzielnym miastem. Dziś można tu dotrzeć autobusem miejskim oraz trzema tramwajami z Wrocławia (oddalonego o 10 km), które mają pętlę w centrum Leśnicy. Leśnica była wzmiankowana już w 1201 roku, podobnie jak zamek w Leśnicy, o którego istnieniu wiadomo już w 1132 roku. Wiadomo że na zamku w Leśnicy zmarł w 1201 roku książę śląski Bolesław I Wysoki, a także, że na zamku pomieszkiwali często książę Henryk Brodaty wraz z żoną Jadwigą, późniejszą św. Jadwigą Śląską. To właśnie któryś z nich wzniósł tutaj kamienny zamek. Gdy wygasła wrocławska dynastia Piastów w XIV wieku, zamek przeszedł pod panowanie czeskie, zaś król Jan Luksemburski sprzedał zamek i odtąd zamek przez wieki zmieniał już właścicieli, którymi byli najczęściej bogaci mieszczanie wrocławscy. Już w 1420 roku zbudowano nowy murowany zamek o charakterze obronnym. Niestety został zniszczony w 1428 roku, w czasie wojen husyckich, a w 1459 roku w wyniku konfliktu mieszczan wrocławskich z leśnickimi, wrocławscy spalili dodatkowo zamek, aby nie dostał się we władzę czeskiego husyckiego króla Jerzego z Podjebradów. Zamek został odbudowany w 1610 roku jako kolejna ufortyfikowana budowla obronna, lecz niestety został zniszczony już w 1633 roku w czasie wojny trzydziestoletniej. Kolejnej przebudowy zamku w stylu barokowym dokonał Zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą w XVIII wieku. W czasie wojen napoleońskich w latach 1806-07 w zamku była kwatera wojsk francuskich, przebywał tu brat Napoleona Bonaparte, książę Hieronim Bonaparte. W czasie II wojny światowej zamek nie został zniszczony. Za to w 1953 roku spłonął, po czym został odbudowany w 1963 roku. Obecnie w zamku mieści się Centrum Kultury Zamek. 

Zamek we Wrocławiu-Leśnicy...


Park Leśnicki...








Rzeka Bystrzyca w Parku Leśnickim...






Jeziorko w Parku Leśnickim...






















Święta Jadwiga...
Posąg św. Jadwigi...

Sceny z życia św. Jadwigi...


Matka Boża w obłokach...

Ostatnia wieczerza...










Wokół zamku jest malowniczy Park Leśnicki, dawny park przypałacowy. Dziś można się przechadzać licznymi alejkami, odpocząć na ławce i posłuchać śpiewu ptaków, który gdy byłam tu w maju był niezwykle donośny. W parku jest też jeziorko oraz most nad rzeką Bystrzycą. A jeśli ktoś ma ochotę na dalszy spacer, to może się wybrać do większego Lasu Mokrzańskiego, który graniczy z Parkiem Leśnickim. W Leśnicy jest też stacja kolejowa, do której można dojechać pociągiem z Wrocławia Głównego. 

Niedaleko też jest stąd do Parku Krajobrazowego Doliny Bystrzycy, który rozpoczyna się w graniczącej z Leśnicą innej dzielnicy Wrocławia - Jarnołtowie (z Leśnicy to bardzo niedaleko). Tu można wejść na szlak i dotrzeć nim aż do Sadowic lub nawet do miasta Kąty Wrocławskie aby z którejś z tych dwóch miejscowości powrócić do Wrocławia Głównego pociągiem Kolei Dolnośląskich. 

Krótko mówiąc Leśnica ma wokół siebie piękne, leśne tereny rekreacyjne.

Warto też zobaczyć w Leśnicy zabytkowy kościół p.w. św. Jadwigi Śląskiej. Pierwotnie był tu drewniany kościół już w XIII wieku, lecz murowany powstał w XIV wieku. Przebudowany w XVII i XVIII wieku, stad jego bogate barokowe wyposażenie. Liczne obrazy i rzeźby oraz dwa ołtarze boczne z figurami Matki Bożej z Dzieciątkiem i ołtarz główny z obrazem świętej Jadwigi. Moją uwagę przykuły obrazy ze scenami z życia św. Jadwigi. Znajdziemy tu też piękne barokowe: ambonę, chrzcielnicę, krucyfiks i obraz "Marii w Obłokach". Są także organy z XIX wieku, z firmy Schlag & Sohne, ze Świdnicy. Zachowała się także jedyna średniowieczna pamiątka z tego kościoła, gotycka figura Matki Bożej z Dzieciątkiem z XV wieku.

Przed kościołem znajduje się grota Matki Bożej oraz liczne ławki, przygotowane do odprawiania nabożeństw na zewnątrz. 

Święta Jadwiga Śląska była Niemką, pochodzącą z Bawarii. Została wychowana w opactwie benedyktynek w Kitzingen. Tam uczyła się pisania, zdobienia ręcznie przepisywanych ksiąg, robótek ręcznych, tworzenia artystycznych haftów, łaciny, prowadzenia gospodarstwa domowego, uprawy ziół leczniczych do produkcji leków, śpiewu, gry na instrumentach i opieki nad chorymi. Już w wieku 12 lat została wysłana do Polski i poślubiła księcia śląskiego Henryka I Brodatego. Miała z nim siedmioro dzieci, z których tylko córka Gertruda i syn Henryk dożyli wieku dorosłego. Gertruda została później przeoryszą klasztoru w Trzebnicy, który ufundował na prośbę Jadwigi jej mąż książę Henryk, a syn Henryk to późniejszy książę śląski znany jako Henryk Pobożny. Jadwiga słynęła z pobożności i bycia pomocną ludności. Zajmowała się wspieraniem męża w fundowaniu i budowie kościołów, szpitali i przytułków, opiekowała się chorymi, dzięki niej we Wrocławiu powstała kuchnia dla ubogich, która wydawała posiłki, wspierała finansowo edukację chłopców z biednych rodzin we wrocławskiej szkole katedralnej, a nawet opiekowała się trędowatymi. Była ascetyczką, również nie nosiła butów, lecz chodziła boso. W wieku około 30-40 lat, po urodzeniu siedmiorga dzieci, Jadwiga złożyła wraz z mężem dozgonny ślub czystości, i od tej pory, pozostając jednocześnie z mężem w zgodzie, spotykała go tylko w obecności osób trzecich. Po śmierci męża, zamieszkała w Trzebnicy, w domku przy klasztorze, do którego jednak nigdy nie wstąpiła. Żyła około 70 lat, a zmarła w 1243 roku. Już w 1267 roku została kanonizowana. 

Ania.



Komentarze

Prześlij komentarz

Znajdź hotel, apartament lub dom do wynajęcia

 

Popularne artykuły

„Zima w Adršpašskich Skalach, Czechy”

Adršpašskie Skaly to część Adršpašsko-Teplickich Skal. Są one położone kilkanaście km od polsko-czeskiej granicy (Golińsk-Starostin), w miejscowości Adršpach. To skalne miasto jest czynne przez cały rok. Latem można również uczestniczyć w rejsie po jeziorku, na terenie rezerwatu są różne formy skalne o oryginalnych nazwach, np. Głowa Cukru, Kochankowie, Starosta i Starościna, itp. oraz Szmaragdowe Jeziorko. Warto dodać , że w 1770 roku skalne miasto odwiedził pisarz i poeta niemiecki Johann Wolfgang Goethe. Do skał można się dostać autem, autobusem, ale także pociągiem, który często kursuje od granicznej stacji w Mezimesti. A stacyjka znajduje się tuż przy wejściu do skalnego miasta. Zamarznięty wodospad... Schody do jeziorka... Ania.

„Wioska Ślężan i cmentarzysko kurhanowe w Będkowicach sprzed około 1200 lat”

We wsi Będkowice, na najniższych stokach Ślęży znajduje się odtworzona prastara osada Ślężan i cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wejścia do grodu strzegą trzy drewniane rzeźby wojowników… Dziś możemy podziwiać drewnianą bramę wejściową i dwie odtworzone chaty z wioski Ślężan. Są też stare tablice kamienne zebrane w dwóch miejscach, z terenu góry Ślęży bądź innych grodzisk w Polsce, np. Bolesławiec – ruina grodu, czy Wały Śląskie… Są one już dzisiaj obrośnięte mchem, a niektóre nawet połamane… Informują o istnieniu innych grodów bądź np. rzeźb kultowych na Ślęży. Jest tez drewniana wiata i kilka tablic na temat wioski… Około 300 metrów za wioską Ślężan, znajduje się, w lesie, zachowane cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wytyczona, wąska ścieżka (czarny szlak archeologiczny – z misiem) prowadzi nas pośród słabo widocznych stożków kurhanowych, gdzie składano spalone szczątki… Również przy czerwonym szlaku archeologicznym, czyli przy głównej, leśnej drodze możemy obej

„Srebrną Drogą na Wielką Sowę”

Fioletowy szlak, czyli o wyjątkowo niespotykanym kolorze, wiedzie od Przełęczy Walimskiej, prawie na szczyt Wielkiej Sowy, jednak nieopodal niej zakręca w dół, w stronę Przełęczy Sokolej. Dlatego my skręciliśmy tu w stronę szlaku żółtego prowadzącego z Małej Sowy na Wielką Sowę i łącząc się z nim, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy. Warto dodać, że cała ta trasa jest bardzo okrężna, za to łagodna w podejściu, bez żadnych większych wzniesień. Jest też piękna widokowo.

Tajemnicza góra Ślęża

„TAJEMNICZA GÓRA ŚLĘŻA” „Najstarsze ślady osadnictwa wokół Ślęży…” Najstarsze ślady bytności na górze Ślęży pochodzą z młodszej epoki kamienia (neolitu). Pozostawiły je plemiona tzw. kultury pucharów lejowatych (3000-1700 r. p.n.e.). Znaleziskami z tego okresu jest na przykład figurka przedstawiająca barana z Jordanowa, związana najprawdopodobniej z kultem bóstw w zwierzęcej postaci. Człowiek z tamtego okresu zajmował się uprawą roli, myślistwem, łowiectwem i hodowlą zwierząt. Lepił z gliny naczynia, czasem pięknie ozdobione. Wiadomo, że w Jordanowie wydobywano wówczas nefryt, z którego wyrabiano siekierki i topory, zaś na pobliskiej Raduni eksploatowano serpentyn w tym samym celu. Na szczycie Raduni udało się odnaleźć toporek kamienny z tamtych czasów.

„Kim był Jara Cimrman, kilka słów o ścieżce rowerowej, prowadzącej jego śladami i Majak Jary Cimrmana…”

Jara Cimrman to postać fikcyjna. Została ona stworzona w 1967 roku przez reżyserów i scenarzystów czeskich: Jiři Šebanek, Ladislav Smolijak i Zdeněk Svěrak. Miał to być według nich wybitny geniusz, wszechstronnie uzdolniony. Gdy zaczęłam o nim czytać artykuł, uległam wrażeniu, że to osoba prawdziwa, gdyż wszystko na to wskazywało. A jednak nie. O jego rzekomym ciekawym życiu, są od 40 lat w praskim teatrze wystawiane sztuki teatralne, a także nakręcono o nim podobno niejeden film.

Pomóż w utrzymaniu naszego bloga :)

Postaw mi kawę na buycoffee.to