"Cerkiew w Sokołowsku, Dolny Śląsk"

Autor:


Prawosławna cerkiew pw. św. Michała Archanioła w Sokołowsku, w  Górach Suchych, niedaleko Wałbrzycha. Została wzniesiona w latach 1899-1901 przez Bractwo św. Włodzimierza. Zbudowana została dla licznych kuracjuszy przyjeżdżających na leczenie sanatoryjne w tamtym okresie do Sokołowska. Niestety w czasie II wojny światowej, całe wyposażenie cerkwi zostało wywiezione bezpowrotnie w nieznane miejsce.  Po wojnie cerkiew została zdewastowana i stała przez długie lata opuszczona. W latach 80-tych XX wieku była używana jako domek letniskowy. Dopiero w 1996 r. staraniem parafii św. Cyryla i Metodego we Wrocławiu, cerkiew została wykupiona i przywrócono jej dawne przeznaczenie. Uzyskała nowe wyposażenie i polichromię. Dziś można ją zwiedzić i podziwiać piękne ikony, które ją zdobią.

Ania.














Komentarze

wkraj pisze…
Bardzo ciekawie się prezentuje. Nie wiem, jak ktoś mógł wykorzystywać ją jako domek letniskowy.
Pozdrtawiam
22 sierpnia 2012 20:23
Leptir pisze…
często bywałam w Sokołowsku...wędrując po okolicznych górach.... dobrze że cerkiew odnowiona, natomiast żal sciska serce jak widzę ruinę sanatorium Grunwald, a pamietam je jeszcze w dośc dobrym stanie
23 sierpnia 2012 20:38
Ania27 pisze…
To prawda, jest ładna. Ja też byłam zdziwiona, że ktoś ją zamienił w tamtym czasie w daczę.
Dobrze, że została odzyskana... Pozdrawiam, Ania:)
24 sierpnia 2012 17:57
Prześlij komentarz

Znajdź hotel, apartament lub dom do wynajęcia

 

Popularne artykuły

„Zima w Adršpašskich Skalach, Czechy”

Adršpašskie Skaly to część Adršpašsko-Teplickich Skal. Są one położone kilkanaście km od polsko-czeskiej granicy (Golińsk-Starostin), w miejscowości Adršpach. To skalne miasto jest czynne przez cały rok. Latem można również uczestniczyć w rejsie po jeziorku, na terenie rezerwatu są różne formy skalne o oryginalnych nazwach, np. Głowa Cukru, Kochankowie, Starosta i Starościna, itp. oraz Szmaragdowe Jeziorko. Warto dodać , że w 1770 roku skalne miasto odwiedził pisarz i poeta niemiecki Johann Wolfgang Goethe. Do skał można się dostać autem, autobusem, ale także pociągiem, który często kursuje od granicznej stacji w Mezimesti. A stacyjka znajduje się tuż przy wejściu do skalnego miasta. Zamarznięty wodospad... Schody do jeziorka... Ania.

„Wioska Ślężan i cmentarzysko kurhanowe w Będkowicach sprzed około 1200 lat”

We wsi Będkowice, na najniższych stokach Ślęży znajduje się odtworzona prastara osada Ślężan i cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wejścia do grodu strzegą trzy drewniane rzeźby wojowników… Dziś możemy podziwiać drewnianą bramę wejściową i dwie odtworzone chaty z wioski Ślężan. Są też stare tablice kamienne zebrane w dwóch miejscach, z terenu góry Ślęży bądź innych grodzisk w Polsce, np. Bolesławiec – ruina grodu, czy Wały Śląskie… Są one już dzisiaj obrośnięte mchem, a niektóre nawet połamane… Informują o istnieniu innych grodów bądź np. rzeźb kultowych na Ślęży. Jest tez drewniana wiata i kilka tablic na temat wioski… Około 300 metrów za wioską Ślężan, znajduje się, w lesie, zachowane cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wytyczona, wąska ścieżka (czarny szlak archeologiczny – z misiem) prowadzi nas pośród słabo widocznych stożków kurhanowych, gdzie składano spalone szczątki… Również przy czerwonym szlaku archeologicznym, czyli przy głównej, leśnej drodze możemy obej

„Srebrną Drogą na Wielką Sowę”

Fioletowy szlak, czyli o wyjątkowo niespotykanym kolorze, wiedzie od Przełęczy Walimskiej, prawie na szczyt Wielkiej Sowy, jednak nieopodal niej zakręca w dół, w stronę Przełęczy Sokolej. Dlatego my skręciliśmy tu w stronę szlaku żółtego prowadzącego z Małej Sowy na Wielką Sowę i łącząc się z nim, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy. Warto dodać, że cała ta trasa jest bardzo okrężna, za to łagodna w podejściu, bez żadnych większych wzniesień. Jest też piękna widokowo.

Tajemnicza góra Ślęża

„TAJEMNICZA GÓRA ŚLĘŻA” „Najstarsze ślady osadnictwa wokół Ślęży…” Najstarsze ślady bytności na górze Ślęży pochodzą z młodszej epoki kamienia (neolitu). Pozostawiły je plemiona tzw. kultury pucharów lejowatych (3000-1700 r. p.n.e.). Znaleziskami z tego okresu jest na przykład figurka przedstawiająca barana z Jordanowa, związana najprawdopodobniej z kultem bóstw w zwierzęcej postaci. Człowiek z tamtego okresu zajmował się uprawą roli, myślistwem, łowiectwem i hodowlą zwierząt. Lepił z gliny naczynia, czasem pięknie ozdobione. Wiadomo, że w Jordanowie wydobywano wówczas nefryt, z którego wyrabiano siekierki i topory, zaś na pobliskiej Raduni eksploatowano serpentyn w tym samym celu. Na szczycie Raduni udało się odnaleźć toporek kamienny z tamtych czasów.

Pomóż w utrzymaniu naszego bloga :)

Postaw mi kawę na buycoffee.to