Złota Świątynia Sikhów w prowincji Punjab w Indiach - odwiedź z nami to magiczne miejsce!

Autor:




Witajcie podróżnicy i miłośnicy architektury! Dziś chcemy Was zabrać w podróż do jednego z najpiękniejszych miejsc w Indiach - Złotej Świątyni Sikhów, położonej w malowniczym regionie Punjab w Indiach. Jest to jedna z atrakcji, którą odwiedzimy podczas naszej wyprawy "Wiosna w Himalajach - wycieczka do Indii" 27 kwietnia - 11 maja 2024. Zapraszamy Was serdecznie do podróżowania z nami, mamy jeszcze kilka wolnych miejsc! 



Historia i symbolika Złotej Świątyni

Złota Świątynia, to nie tylko klejnot architektoniczny, ale przede wszystkim duchowe sanktuarium sikhijskie. Złote kopuły tej świątyni migoczą niczym klejnoty w promieniach słońca, wzbudzając podziw i zachwyt.

Złota Świątynia została zbudowana w XVII wieku przez Guru Arjana Deva, piątego mistrza religii Sikhów. Miejsce to jest centralnym punktem wiary, symbolizując jedność, równość i braterstwo. Jest otwarte dla wszystkich, bez względu na wyznanie, co sprawia, że staje się symbolem tolerancji i otwartości. Symbolem tego są wejścia do świątyni z czterech stron świata. 



Architektura Złotej Świątyni Sikhów

Architektura Złotej Świątyni to prawdziwe arcydzieło. Jego złote kopuły, zwane Har ki Pauri, dosłownie "stopnie Bożej łaski", wspaniale kontrastują z białym marmurem, tworząc niezwykle malowniczy widok. Wieczorem, gdy iluminacje oświetlają świątynię, całe miejsce nabiera jeszcze bardziej magicznego charakteru.

Budowla składa się z dwóch kondygnacji, z dolną ozdobioną motywami zwierzęcymi i roślinnymi, które przypominają stylem i wykonaniem ozdoby znanego Tadż Mahal. Złota kopuła, pełniąca rolę korony świątyni, przedstawia odwrócony kwiat lotosu. Fascynujące jest, że kwiat jest skierowany w stronę ziemi, co symbolizuje troskę Sikhów o losy świata. Pokryta czystym złotem o wadze ocenianej na 100 kg, kopuła emanuje blaskiem i duchowym znaczeniem. Obok głównej bramy wznosi się wieża zegarowa z muzeum sztuki sikhijskiej. 



Rytuały i tradycje Złotej Świątyni Sikhów

Otwartość: Mimo że jest miejscem kultu dla Sikhów, Złota Świątynia jest otwarta dla ludzi wszystkich wyznań i narodowości.

Akhand Path: W Harmandir Sahib prowadzone są nieprzerwane recytacje świętych tekstów Guru Granth Sahib w ramach ceremonii zwaną Akhand Path.

Aarti: Każdego wieczoru odbywa się uroczysta ceremonia aarti, w trakcie której palony jest święty ogień i odprawiane są modlitwy.

Langar: Złota Świątynia jest miejscem, gdzie praktykowana jest langar, czyli społeczna kuchnia oferująca darmowe posiłki wszystkim odwiedzającym.

Święty posiłek: Prasad to święty posiłek, który jest ofiarowywany w świątyni i później rozdzielany między wiernych. Karah prasad to gotowany na maśle deser, przygotowany z równych proporcji mąki pszennej, masła i cukru. Jest gotowany w specjalny sposób, w trakcie którego wierni wspólnie recytują modlitwy. Proces przygotowania ma charakter symboliczny i odbywa się z duchowym zaangażowaniem. Gotowy prasad jest następnie ofiarowywany w centralnej części świątyni, jako gest oddania i wdzięczności wobec Boga. Po zakończeniu rytuału, prasad jest podawany wiernym w specjalnych miskach. Jednym z fundamentalnych aspektów podczas podawania prasad jest idea jedności i równości. Posiłek jest dostępny dla wszystkich, niezależnie od pochodzenia czy statusu społecznego.




Czy odwiedziłeś już to magiczne miejsce? Podziel się swoimi wrażeniami w komentarzach z podróży do Złotej Świątyni Sikhów! 🌟🙏







Komentarze

Prześlij komentarz

Znajdź hotel, apartament lub dom do wynajęcia

 

Popularne artykuły

„Zima w Adršpašskich Skalach, Czechy”

Adršpašskie Skaly to część Adršpašsko-Teplickich Skal. Są one położone kilkanaście km od polsko-czeskiej granicy (Golińsk-Starostin), w miejscowości Adršpach. To skalne miasto jest czynne przez cały rok. Latem można również uczestniczyć w rejsie po jeziorku, na terenie rezerwatu są różne formy skalne o oryginalnych nazwach, np. Głowa Cukru, Kochankowie, Starosta i Starościna, itp. oraz Szmaragdowe Jeziorko. Warto dodać , że w 1770 roku skalne miasto odwiedził pisarz i poeta niemiecki Johann Wolfgang Goethe. Do skał można się dostać autem, autobusem, ale także pociągiem, który często kursuje od granicznej stacji w Mezimesti. A stacyjka znajduje się tuż przy wejściu do skalnego miasta. Zamarznięty wodospad... Schody do jeziorka... Ania.

„Wioska Ślężan i cmentarzysko kurhanowe w Będkowicach sprzed około 1200 lat”

We wsi Będkowice, na najniższych stokach Ślęży znajduje się odtworzona prastara osada Ślężan i cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wejścia do grodu strzegą trzy drewniane rzeźby wojowników… Dziś możemy podziwiać drewnianą bramę wejściową i dwie odtworzone chaty z wioski Ślężan. Są też stare tablice kamienne zebrane w dwóch miejscach, z terenu góry Ślęży bądź innych grodzisk w Polsce, np. Bolesławiec – ruina grodu, czy Wały Śląskie… Są one już dzisiaj obrośnięte mchem, a niektóre nawet połamane… Informują o istnieniu innych grodów bądź np. rzeźb kultowych na Ślęży. Jest tez drewniana wiata i kilka tablic na temat wioski… Około 300 metrów za wioską Ślężan, znajduje się, w lesie, zachowane cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wytyczona, wąska ścieżka (czarny szlak archeologiczny – z misiem) prowadzi nas pośród słabo widocznych stożków kurhanowych, gdzie składano spalone szczątki… Również przy czerwonym szlaku archeologicznym, czyli przy głównej, leśnej drodze możemy obej

„Srebrną Drogą na Wielką Sowę”

Fioletowy szlak, czyli o wyjątkowo niespotykanym kolorze, wiedzie od Przełęczy Walimskiej, prawie na szczyt Wielkiej Sowy, jednak nieopodal niej zakręca w dół, w stronę Przełęczy Sokolej. Dlatego my skręciliśmy tu w stronę szlaku żółtego prowadzącego z Małej Sowy na Wielką Sowę i łącząc się z nim, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy. Warto dodać, że cała ta trasa jest bardzo okrężna, za to łagodna w podejściu, bez żadnych większych wzniesień. Jest też piękna widokowo.

Tajemnicza góra Ślęża

„TAJEMNICZA GÓRA ŚLĘŻA” „Najstarsze ślady osadnictwa wokół Ślęży…” Najstarsze ślady bytności na górze Ślęży pochodzą z młodszej epoki kamienia (neolitu). Pozostawiły je plemiona tzw. kultury pucharów lejowatych (3000-1700 r. p.n.e.). Znaleziskami z tego okresu jest na przykład figurka przedstawiająca barana z Jordanowa, związana najprawdopodobniej z kultem bóstw w zwierzęcej postaci. Człowiek z tamtego okresu zajmował się uprawą roli, myślistwem, łowiectwem i hodowlą zwierząt. Lepił z gliny naczynia, czasem pięknie ozdobione. Wiadomo, że w Jordanowie wydobywano wówczas nefryt, z którego wyrabiano siekierki i topory, zaś na pobliskiej Raduni eksploatowano serpentyn w tym samym celu. Na szczycie Raduni udało się odnaleźć toporek kamienny z tamtych czasów.

Pomóż w utrzymaniu naszego bloga :)

Postaw mi kawę na buycoffee.to