O kruchości życia - recenzja książki "Szklane ptaki: opowieść o miłościach Krzysztofa Kamila Baczyńskiego

Autor:


Z sylwetką Krzysztofa Kamila Baczyńskiego mamy do czynienia już w liceum, kiedy to na języku polskim omawia się jego sztandarowe utwory („Pokolenie”, „Ten czas”, „Elegia...o [chłopcu polskim]). Większość z nas wie, że należał od do pokolenia Kolumbów i że stracił życie podczas powstańczych walk w wieku 23 lat.

Dla mnie jego poezja jest niezwykła, pełna emocji i wzruszeń. Kunszt słowa, liczne środki stylistyczne oraz forma ma wpływ na łączenie się z wrażliwym odbiorcą.

Dlatego, gdy ukazała się rynku wydawniczym książka pt. „Szklane ptaki: opowieść o miłościach Krzysztofa Kamila Baczyńskiego” Katarzyny Zyskowskiej, jak najszybciej zanurzyłam się w jej lekturze.

Głównymi bohaterami tej opowieści są trzy postacie: Krzysztof Kamil Baczyński, Stefania (jego matka) oraz Basia (żona poety). Konstrukcja narracji opiera się na pamiętnikarskim relacjonowaniu wydarzeń całej trójki z własnej perspektywy. Jest to ciekawy zabieg, który doprowadza Czytelnika do głębszego współodczuwania i analizy charakterów.

Dzięki lekturze mamy możliwość poczucia wojennej grozy na własnej skórze. Podczas czytania towarzyszyło mi wzruszenie, zadziwienie i żal, że tak młodzi i utalentowani ludzie ponieśli największą ofiarę.

Uważam, że do dziś brakuje twórców na miarę talentu Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Zapraszam do lektury. Dzięki niej poznamy mężczyznę, nie tylko jako wrażliwego poetę, ale przede wszystkim jako męża i syna, który jedno serce podzielił na dwie miłości.


Komentarze

Prześlij komentarz

Znajdź hotel, apartament lub dom do wynajęcia

 

Popularne artykuły

„Zima w Adršpašskich Skalach, Czechy”

Adršpašskie Skaly to część Adršpašsko-Teplickich Skal. Są one położone kilkanaście km od polsko-czeskiej granicy (Golińsk-Starostin), w miejscowości Adršpach. To skalne miasto jest czynne przez cały rok. Latem można również uczestniczyć w rejsie po jeziorku, na terenie rezerwatu są różne formy skalne o oryginalnych nazwach, np. Głowa Cukru, Kochankowie, Starosta i Starościna, itp. oraz Szmaragdowe Jeziorko. Warto dodać , że w 1770 roku skalne miasto odwiedził pisarz i poeta niemiecki Johann Wolfgang Goethe. Do skał można się dostać autem, autobusem, ale także pociągiem, który często kursuje od granicznej stacji w Mezimesti. A stacyjka znajduje się tuż przy wejściu do skalnego miasta. Zamarznięty wodospad... Schody do jeziorka... Ania.

„Wioska Ślężan i cmentarzysko kurhanowe w Będkowicach sprzed około 1200 lat”

We wsi Będkowice, na najniższych stokach Ślęży znajduje się odtworzona prastara osada Ślężan i cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wejścia do grodu strzegą trzy drewniane rzeźby wojowników… Dziś możemy podziwiać drewnianą bramę wejściową i dwie odtworzone chaty z wioski Ślężan. Są też stare tablice kamienne zebrane w dwóch miejscach, z terenu góry Ślęży bądź innych grodzisk w Polsce, np. Bolesławiec – ruina grodu, czy Wały Śląskie… Są one już dzisiaj obrośnięte mchem, a niektóre nawet połamane… Informują o istnieniu innych grodów bądź np. rzeźb kultowych na Ślęży. Jest tez drewniana wiata i kilka tablic na temat wioski… Około 300 metrów za wioską Ślężan, znajduje się, w lesie, zachowane cmentarzysko kurhanowe sprzed 1200 lat. Wytyczona, wąska ścieżka (czarny szlak archeologiczny – z misiem) prowadzi nas pośród słabo widocznych stożków kurhanowych, gdzie składano spalone szczątki… Również przy czerwonym szlaku archeologicznym, czyli przy głównej, leśnej drodze możemy obej

„Srebrną Drogą na Wielką Sowę”

Fioletowy szlak, czyli o wyjątkowo niespotykanym kolorze, wiedzie od Przełęczy Walimskiej, prawie na szczyt Wielkiej Sowy, jednak nieopodal niej zakręca w dół, w stronę Przełęczy Sokolej. Dlatego my skręciliśmy tu w stronę szlaku żółtego prowadzącego z Małej Sowy na Wielką Sowę i łącząc się z nim, dotarliśmy na szczyt Wielkiej Sowy. Warto dodać, że cała ta trasa jest bardzo okrężna, za to łagodna w podejściu, bez żadnych większych wzniesień. Jest też piękna widokowo.

Tajemnicza góra Ślęża

„TAJEMNICZA GÓRA ŚLĘŻA” „Najstarsze ślady osadnictwa wokół Ślęży…” Najstarsze ślady bytności na górze Ślęży pochodzą z młodszej epoki kamienia (neolitu). Pozostawiły je plemiona tzw. kultury pucharów lejowatych (3000-1700 r. p.n.e.). Znaleziskami z tego okresu jest na przykład figurka przedstawiająca barana z Jordanowa, związana najprawdopodobniej z kultem bóstw w zwierzęcej postaci. Człowiek z tamtego okresu zajmował się uprawą roli, myślistwem, łowiectwem i hodowlą zwierząt. Lepił z gliny naczynia, czasem pięknie ozdobione. Wiadomo, że w Jordanowie wydobywano wówczas nefryt, z którego wyrabiano siekierki i topory, zaś na pobliskiej Raduni eksploatowano serpentyn w tym samym celu. Na szczycie Raduni udało się odnaleźć toporek kamienny z tamtych czasów.

„Kim był Jara Cimrman, kilka słów o ścieżce rowerowej, prowadzącej jego śladami i Majak Jary Cimrmana…”

Jara Cimrman to postać fikcyjna. Została ona stworzona w 1967 roku przez reżyserów i scenarzystów czeskich: Jiři Šebanek, Ladislav Smolijak i Zdeněk Svěrak. Miał to być według nich wybitny geniusz, wszechstronnie uzdolniony. Gdy zaczęłam o nim czytać artykuł, uległam wrażeniu, że to osoba prawdziwa, gdyż wszystko na to wskazywało. A jednak nie. O jego rzekomym ciekawym życiu, są od 40 lat w praskim teatrze wystawiane sztuki teatralne, a także nakręcono o nim podobno niejeden film.

Pomóż w utrzymaniu naszego bloga :)

Postaw mi kawę na buycoffee.to